Çağımızın en büyük sorunu insanın kendine yetip yetememe sınavından geçmek olmalı şüphesiz… Dağ başında kıyıya çekilmiş bozuk bir arabada sabaha kadar kendi kendine yetip yetememek gibi; Kimsenin arayıp sormadığı bir hastahane yatağında kendi kendine yetip yetememek gibi; Ne kapı zilinin nede telefonun hiç çalmayacağını bile bile kırık dökük kanepeleri, tavandaki tozlu lambası ile ıssız bir evde kendi kendine yetip yetmemek gibi;
Caddelerden el ayak çekildikten sonra boşalmış masalarıyla bir meyhanede kendi kendine yetip yetememek gibi; İçine kapatıldığın ve ne zaman çıkacağını bilmediğin odanın küçücük penceresinden çok uzaklardaki denizi seyredip, üç aşağı beş yukarı dolaşırken kendi kendine yetip yetememek gibi;
Bilmediğin bir trenle, hiç tanımadığın yolcular arasında, bilmediğin bir yöne giderken efkarının dumanını seyrede seyrede, kendi kendine yetip yetememek gibi. Canlısı yaratılmamış dünyadaki yalnızlığı sadece kutuplarda yolunu şaşırmış gezginler mi yaşamıştır? Oda terliklerinden ve diş fırçasından başka gününü ve gecesini paylaşacak kimsesi olmayanlar da boş kar steplerindeki yalnızlığı yaşarlar. Hepimizin kendince az çok bildiği ortak bir sorundur kendi kendine yetip yetememek. Ve hepimiz o sınavı tek başımıza veririz bir kuytuda, önüne bir perde çekerek, kimseye fazla sözünü etmeden. Beklide, ozanın da dediği gibi, ‘ yalnızlık paylaşılmaz, paylaşılsa adı yalnızlık olmaz. ‘ Esen kalın.